مهتاب

مسعود رضایی بیاره کوه گــُل کبک دل پر می زند ، پَر  در هوای کوه گــُل بــی قــرارم، بــی قرارم لالــه‌هـای کوه گــُل   تیر صیـــاد ستــم بشکسته بــــالم ، می روم تــا بیفتم در سراشیبی بــه پـــای کــوه گــُل   ایـــل احساسم نمـی گیرد قــرار ای کـاروان تـــا نیاساید سحرگـــه لابــــــلای کــوه گـــُل   انــــدکی آهسته رو ای بــــاد نــوشین سحر مهتاب...

مسعود رضایی بیاره بهاریهپنــجره بُشگا که بهــار آمدست سبزه بـه دیــدار نـگار آمدست   نغمه‌ی بلبل به چمن گـوش کن ساغری ازبوی سحر نوش کن   بـــوی فـــرح بـخش نسیم سحر دل بَـرَد از سینه‌ی هر رهـگذر   مــوسم گل هر طرفی بر زمین خیمه زده قــافلــه‌ی فــروردین   آمــــدن چلچــــله‌هــــا را نــگر طــی شدن فاصلــه‌هــا را نـگر   پنــجره وا کــ مهتاب...